ตัวเอกของเล่มนี้คือ Shin In Geun (เขามีอีกชื่อว่า Shin Dong-hyuk เราไม่แน่ใจว่าชื่อไหนเป็นชื่อก่อนเขาจะเปลี่ยนชื่อ) เขา เป็นหนุ่มชาวเกาหลีเหนือคนแรกที่รอดออกมาจากค่ายกักกัน ค่ายที่14* ซึ่งเกาหลีเหนือยืนยันมาเสมอว่า ค่ายกักกันเหล่านี้ไม่มีจริง แต่ประชาคมโลกก็รู้ว่ามี โดยดูได้จากภาพถ่ายดาวเทียม และจากคนที่เคยถูกจับคุมขังที่นั่น ก่อนโดนปล่อยตัว (และหลังจากนั้นก็หนีออกนอกเกาหลีมาได้ ) แต่ก่อนหน้าที่ Shin In Geun (ขอเรียกว่า "ชิน" นะคะ) จะหนีจากค่ายกักกันนี้มาได้ ไม่เคยมีใครหนีออกมาได้เลย แสดงให้เห็นถึงความเข้มงวด และการจับตายคนที่ต้องการจะหนีออกจากค่ายกักกัน
*ค่าย14 ยังถือว่าเป็นค่ายที่อยู่ในระดับดีกว่าค่ายอื่นชินต่างจากคนเกาหลีเหนือส่วนใหญ่ ที่เกือบทั้งหมดเคารพรักท่านผู้นำสูงสุด ร้องไห้ปลื้มปิติว่าท่านผู้นำเป็นพ่อพระเป็นเจ้าชีวิต เป็นผู้ยิ่งใหญ่กว่าใครทั้งปวง , เกาหลีใต้มันแค่ประเทศโสเภณีเมืองขึ้นของอเมริกา และพวกอเมริกาเลวเหมือนหมา (อันนี้คือที่เขาฝังหัวคนเกาหลีเหนือนะคะ ไม่ได้พูดเอง -3-) ชินไม่สนเรื่องพวกนี้...เพราะเขาเกิดในค่ายกักกัน ผู้คุมจับนักโทษให้คู่กันจนกำเนิดเขามาเพื่อใช้เป็นแรงงาน (นักโทษเหล่านี้จะกลายเป็นแรงงานชั้นต่ำเกิดและตายในที่กักกัน) เขาถูกฝังหัวว่า การเกิดของเขาเป็นบาปของพ่อแม่ เขาไม่เคยรู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด ไม่เคยรู้ว่าประเทศคืออะไร เกาหลีใต้คืออะไร อเมริกาคืออะไร และ ท่านผู้นำคือใคร? สิ่งที่เขาเรียนรู้ในค่ายกักกัน คือการเอาชีวิตรอด แย่งชิง ฟ้องความผิดกันเพื่อให้ได้ประโยชน์กับตัวเองมากที่สุด เขาขโมยอาหารแม่กินให้ได้มากที่สุดและบ่อยครั้งที่สุด ถึงแม้แม่จะกลับมาแล้วทำร้ายที่เขาขโมยอาหารส่วนของเธอกินก็ตาม เขามองเด็กหญิงร่วมห้องที่ถูกตีจนตายหลังขโมยเมล็ดข้าวโพด 5 เมล็ดแล้วครูจับได้ เขาคิดในใจว่าครูไม่ผิด และเด็กหญิงก็โชคร้ายที่ตาย
เขามองดูแม่ที่ถูกแขวนคอ และพี่ชายที่ถูกยิงเป้า
(ข้อหาที่จะคิดจะหนีออกจากค่ายกักกัน)
พลางคิดในใจว่า "สาสมแล้ว"
ชีวิตเขาในค่ายกักกัน (ซึ่งไม่ใช่กรงขัง แต่เป็นมีทั้งเรือนนอน อาคารเรียนเล็กๆ ที่ได้เรียนแค่บวกกับลบและการอ่านเบื้องต้น นอกนั้นคือออกไปใช้แรงงานและรายงานความผิดของตัวเองในทุกวัน) ไม่เคยฝันถึงอนาคต เขาคิดแค่ว่า ต้องให้ท้องอิ่มมากที่สุด...ก็ได้บังเอิญพบปะกับปาร์ค ที่เคยอยู่ในกลุ่มชนชั้นอภิสิทธิ์ในเกาหลีเหนือ แต่ดวงตกอับจนมาเจอกับชินในสถานที่แห่งนี้ เมื่อปาร์คพบว่า ชิน ไม่รู้จักแม้กระทั่งเปียงยาง (เมืองหลวงของเกาหลีเหนือเอง) เขาก็ได้เล่าเรื่องโลกภายนอกให้ชินฟัง เรื่องประเทศต่างๆ ที่ปาร์คไปเยือน เรื่องของทะเล สถานที่ต่างๆ ที่น่าสนใจ..ชินไม่ได้สนใจโลกภายนอกเหล่านั้น... ที่เขาสนใจและอยากจะฟังบ่อยๆ คือ "อาหาร" อาหารที่เขาจะหากินได้ทันทีที่หิว สถานที่ที่เขาจะไปนั่งและสั่งของกินหลากหลายได้ (ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องเงินตราที่ต้องใช้แลกก็ตาม)
เขายอมรับว่า ที่เขาหนีนั้น มีแรงผลักดันเพียงอย่างเดียวคือ "เนื้อ"
เขาอยากกินเนื้อ อยากหาอะไรกินให้อิ่มท้อง
ก่อนหน้าจะเจอปาร์ค เขาไม่เคยคิดจะหนี เขาคิดแค่ว่า ทำอย่างไรให้ท้องอิ่ม แต่เมื่อเจอปาร์ค ชินคิดจะออกไปให้พ้นจากที่นี่ เพื่อได้เจออาหารที่จะทำให้เขาหายหิวได้...เขาหนีสำเร็จ ..ความโชคร้ายของปาร์คเป็นความโชคดีของเขา เขาใช้ร่างของปาร์คที่เสียชีวิตจากระแสไฟฟ้าของลวดไฟฟ้าที่กำแพงลวดหนามนั้น เป็นดังฉนวน แต่โลกภายนอกที่กว้างใหญ่นั้นเขาต้องพเนจรไร้ทิศทาง และยังอดอยาก จากการต้องหลบๆ ซ่อนๆ หนีไปจนถึงจีน และโชคก็เข้าข้างเขาโดยไม่รู้ตัว เมื่อเขาก้าวเข้าไปร้านอาหารจีนเพื่อของานและขออาหาร พนักงานสาวไล่ให้เขาไปคุยกับลูกค้าที่นั่งกินอยู่ "ลองถามเขาดู เขาเป็นคนเกาหลี" ชินเดินเข้าไปบอกว่าเขาเป็นคนเกาหลีเหนือ เขาไม่มีงานและไม่มีอาหาร
ลูกค้าชาวเกาหลีนั้น ถามเขาว่า จริงหรือ พร้อมกับควักสมุดออกมาจดข้อมูล ชินสับสนงุนงงเมือถูกซักถามมากมาย "อยากจะไปเกาหลีใต้ไหม?" ฝ่ายนั้นถาม ชินตอบอย่างไม่เต็มใจนัก "ผมไปไม่ได้ ผมไม่มีตังค์.." เขาตอบเพราะเขารู้จักเกาหลีใต้จากที่ปาร์คเล่าแล้วและคิดด้วยซ้ำว่าจะไป แต่ปาร์คนั้นเสียชีวิต ทำให้เขาต้องมาติดแหง่กอยู่ในจีนนี่แหล่ะ....ลูกค้าคนนั้นพาเขาขึ้นแท็กซี่ ไปยังน่าสถานที่แห่งนึงที่มีแต่ตำรวจจีนเต็มไปหมด ชินตระหนกตกใจ ระหว่างการหลบหนีเขารู้ดีว่า ถ้าถูกทางจีนจับได้เขาถูกส่งกลับเกาหลีเหนือพร้อมกับโทษฑัณฑ์ที่อาจถึงตาย!
แต่ลูกค้าชาวเกาหลีใต้ที่แท้จริงนั้นเป็นนักข่าว...เขาพาชินมายังสถานฑูตเกาหลีใต้ในจีน ผ่านเหล่าตำรวจจีนเข้าสู่ตัวอาคารของสถานฑูตได้อย่างปลอดภัย* และเวลานานหลายชม.กว่าชินจะเข้าใจสถานภาพของตัวเองว่า เขาจะได้รับการคุ้มครองและสิทธิของความเป็นมนุษย์แล้ว...(เพราะเขาไม่รู้จักสถานฑูตและไม่รู้ว่าสถานที่แห่งนี้จะช่วยเขาท้องอิ่มได้อย่างไร)
*ด้วยความเกรงใจเกาหลีเหนือ จีนเลยมีกองกำลังตำรวจ คอยดักจับคนเกาหลีเหนือ ที่จะเข้าไปในสถานฑูตเกาหลีใต้เพื่อขอลี้ภัยไปเกาหลีใต้ (ตั้งกันอยู่หน้าสถานฑูตเลย) แต่ถ้าเข้าไปได้แล้ว พวกจีนก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ฉะนั้นถ้าเนียนเป็นคนเกาหลีใต้หรือชาติอื่นๆ เข้าไปได้ถึงภายในได้ก็รอดแล้วค่ะ
เรื่องราวของชินไม่ได้จบแค่นี้ เมื่อมาถึงเกาหลีใต้ ชินก็เหมือนชาวเกาหลีเหนือจำนวนมาก ที่ไม่สามารถปรับตัวเข้ากับสังคมที่แปรเปลี่ยนไป ไม่รู้จักที่จะรับผิดชอบหรือยอมรับความผิดตัวเอง (เพราะพวกเขาถูกสอนให้จับผิดกัน) ไม่รู้จักความรัก ความเมตตากรุณา...แต่เมื่อพวกเขารู้จักแล้ว ความรู้สึกผิด ก็หลอกหลอนจิตใจเขาไปจนตาย สำหรับชินแล้ว การตายของ แม่ พี่ชาย แม้กระทั่งปาร์ค ล้วนแต่เป็นฝันร้ายในชีวิตเขา...และพ่อที่เขาไม่แยแสไม่ผูกพันจะเป็นอย่างไรหลังจากเขาหนีออกไป (ที่นั่น ถ้ามีใครหนีไป ครอบครัวทั้งหมด 3 ชั่วคนจะโดนลงโทษ และที่พ่อเขาติดคุกเพราะพี่ชาย 2คน หรือก็คือลุงของชินนั้น หนีไปเกาหลีใต้นั่นเอง) ชีวิตของชินยังต้องเจอเรื่องราวอีกมากมายและเขาเป็น 1 ในผู้โชคดีไม่กี่คน (จากประชากร 23 ล้านคนของเกาหลีเหนือ) ที่รอดมาได้ เพื่อบอกเล่าเรื่องราวภายใต้หมอกพรางตาของประเทศอันเล้นรับนั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น